Pozbawiony ścieżek

[Teresa]

Ogród, który za nami skradł woń
rozległych enklaw, celebruje liturgię
strumieniem róży wiatrów,

wschodnią stroną - dyktatem słońca
ziemia roztaja tam, gdzie ryby żerują
strumieniem pod prąd,

wiosenny ciąg otwiera ziemię godowym
wezwaniem, nasienie zakwita kwiatem,
zieloną kurtyną mokrą od rosy

pierwszej przylaszczki, pęknięciem pąka
na wiązach, co pyli bazie złote na iwach,
rechotem żab trawnych w bajorach,

listkowiec cytrynek zapyla kielichy
tęczowe barwami dzwoneczki. podszyte
zaroślem kołyszą kwiatami w takt

fletowej piosenki dostojnej gajówki.
już olcha oczyszcza brązowawe łuski,
formuje blaszki liści.

żółcią kaczeńca daje znaki, by płocie
jazie składały ikrę pod baldachimem
białego kwiecia kaliny,

za strojną gruszą przybraną różem w szyku,
kwiatostan rozkłada kasztan, a po nim
jabłonie, jak panny zalotne nęcą pszczoły.

klon dostojnie wśród bujnych pokrzyw
zielonym okiem gości dzięcioła, a bławat modry
rozchyla chmury królowej bzów. pokłony

i tak w cudownym osamotnieniu zgrzani,
spoceni fenologowie, zaklętą mocą wejrzeli
w głębię duszy ogrodu.