Ach Kukor!

[Teresa]

jak nieporadnie w witrażach zimy
maluję dla Ciebie obraz
odcięta od świata opędzam
natrętne myśli pierwszą zamiecią

śnieg gęsto sypie białe przestrzenie
odcina cień krępych sosen
ciemnością zamarł stary dom

skrzypią lodowe okiennice na strychu
wredne koty zawodzą parszywie
wyłączyli prąd na wsi

tylko przemawia kominek syczącymi
żywicznymi jęzorami szyszek
wynurzyłam pędzel z farb i zadrżałam

gdy zawył złowieszczo bezpański pies
żarł śnieżną watę na progu domu
skulonym ogonem podpierał drzwi

nie wiem dycha nie dycha jednak
skomlenie hipnotyzuje strach zwinięty
kłębek otulony pledem

zasnął i śni że nigdy z naciskiem na nigdy
zaczęło się od pytania na kanwie
odpowiedzi po próżnicy sumienia

na płótnie maluję wychudzony zarys
te wielkie ślepia nie proszą
pełnię funkcję samicy alfa aż podnosi
się rwetes

a potem przystawia łeb…by podrapać
za uchem inteligentnie droczy się jak
człowiek irytując wrednym psikusem zlizał
obraz

pozostał krytykiem o perłę w koronie
czasem się z nim kłócę