Mrok

[Kamil Rousseau]

moje słońce ma niebieskie oczy
nos czarownicy
i nigdy się nie uśmiecha

malowałem je po stokroć
zawsze jest takie samo
nie chce się przebarwić
zaczynam bać się że odleci
(precz z fabrykami mioteł)

najpiękniejsze jest po zmroku
kiedy promyk księżyca otwiera pusty pokój
a tysiące gwiazd przylepia się do twarzy
odnajdują to czego nie ma
na wyciągnięcie ręki
spiętrzonych myślą która rzeźbi
umykający obraz

kałamarze się wyczerniły
myśli też

niedojrzały malarz pochyla plecy
kreśli na palecie nieosiągalne tło
którego dotyk oszronił skronie

i
tylko słońce tak jak zawsze
kaprysząc drwi
zostawia w szczelinie ust
tajemniczy sygnał