Kochać i żyć

[minawia]

Serce pomyliło adres.
Czy jest po co żyć?
Powinna umrzeć, to niby proste.

Miłość z nadzieją odeszły pod rękę
pozostawiając na ołtarzu wiary
mnie na ofiarę.
Czy ktoś ostatnią łzę uroni
kiedy odejdę, kiedy zniknę.
Czy zauważy, że w szczęścia pogoni
pisałam wiersze te piękne i
te brzydkie.

Nie będę nad tym rozpamiętywać.
Czas wciąż gna do przodu.
Na jego drodze znów spotkam miłość.
Nadzieja teraz we mnie odżyła,
a siła wiary przy życiu trzyma.