Zapędzony

[norbertus]

W krótkich spodenkach
Słońcem lipcowym goniony
W chmurach ołowianych
Z głową co boli piorunami
Siedzę jak mentor nad strofami
Których pozbierać nie mogę

I sen przychodzi gwiazdy księżyc
Klasztor biały to znów czerwony
Cisza dzwoni dźwiękiem tulipanów
Ciało i duch śmierć i życie
Teraz już głowa piorunami nie boli
Czas stanął spodenki lipcowego zagonienia
Zniknęły jak jagód lipcowych\
sznurem w sznur powiązanych
Cisza