Kartuz

[norbertus]

Podglądam wirydarz spełnienia
Ciszy dzwoniącej nocą i rankiem
Uderzenie serca dzwonu i człeka
Gdzie biel przeplata się z ciemnością

Słucham modlitwy i uderzeń
Serca i siekiery w pień wbitej
Samotności bez łez rozpaczy
Milczenia co żyje i nie umiera

Psalmu jednego co za drugim płynie
Jak rzeka niepokorna zakolami
Co drogę wciąż zmienia
I morze co wodę jej oczyszcza w soli

I znowu dzwon noc i jutrzenka
Biel habitu kukula prędko
Z wieszaka zdjęta lecz bez pośpiechu
To kartuz swoją drogą podąża

I tak myśl swoją teraz przeplatam
Świata zagonieniem i białego mnicha
Ciszą milczeniem i pytam
Gdzie jestem w wariactwie codzienności

Czy kartuz odpowie mi swoją ciszą
Brzasku dnia zamodleniem
Czy sprowokuje szukanie istoty
Człowieka co mocuje się ze swoim pragnieniem