wyprany z rzeczywistości

[Guest]

Chcę ten niemłody już wiersz zadedykować naszemu forumowemu żeglarzowi - Norbertusowi.



WYPRANY Z RZECZYWISTOŚCI


Wśród granatu doznań siła
w smukły kształt się wyłoniła -
jakby wspomnień nutka rzewna
co sztormowy wiatr ją przegnał...
Gdzieś za rufą w ślad pienisty -
czym coś widział? Czy to zmysły
zaćmił słońca blask poranny
gdy wiatr śpiewał mu hosanny?

Widzę! W samym środku świata -
czy to sen czy myśl skrzydlata
co rozbłysła w świtu porze?
Ach! Adriatyk - co za morze!

Tu kolory zmienia w chwilę,
tam znów - niechże się wychylę -
atramentem bryzga piana
dziobem statku przeorana.

Wyobraźnia żarty stroi...

Też by chciała lecz się boi.

Niech rozwinie skrzydła marzeń
i swe piękno dziś pokaże!

Już zachodu złudna czerwień
różem świtu, zda się, blednie
i odbita w fal granacie
wita dzień w szkarłatnej szacie.
Ledwie słońce muśnie wodę
niczym nimfy piersi młode,
wnet do góry się podrywa
wyniesione na fal grzywach
by południa żółtym blaskiem
gonić chmury jak latawce.


Patrzę tedy dookoła -
ciepły szkwał delfiny woła
a syrenie śpiewy z rzadka
przerwie wrzask ptasiego stadka.

I tak siedząc na pokładzie
czasem - bywa - się rozmarzę.
Spojrzę w czerń nocnego nieba
i już nic mi nie potrzeba,
gdy skrzypiący jęk zawiasów
pozamyka bramy czasu.

I znów świtem czar zagości...
Wyprany z rzeczywistości!








Gdzieś na Adriatyku
5 październik 2000










skaranie boskie