Zimowy spacer

[Guest]

Wierzchołkiem nieba
wypełnia przestrzeń gęsty śnieg
kryjąc drzewa i ziemię
opończą uroku
czarodziej mróz
kładzie na szybach
komputerowy kwiat
przed żądłem wiatru
szalem wspomnień
otulam twarz
patrzę z żalem
na wygładzoną ciszę łąk
słucham skarg
więzionego strumyka
w soplach czasu
widzę odbicie swojego dzieciństwa
łezką zadumy
kończę zimowy spacer
wracając ścieżką myśli
do gniazda szarych dni.