Poezja katyńska

[Guest]

Stefan Gołębiewski

Pod niebem ciężkim jak ołów
Salwy mgłę leśną rozdarły
Stosy ciał strącone do dołów
Z na pół żywymi zmarli

Nikt straconych nie uczcił
Tylko do katyńskich dołów
Deszcz z płaczem się rzucił
Pod niebem ciężkim jak ołów



Jan Twardowski

Bez kaplicy

jest taka Matka Boska
co nie ma kaplicy
na jednym miejscu pozostać nie umie
przeszła przed Katyń
chodzi po rozpaczy
spotyka niewierzących
nie płacze
rozumie



Alicja Pomian – Pożerska

Upiór

Jestem czerwiem przemletym kształtem
wszystkich ciał skazańców
Złożonych na dole wspólnych dołów śmierci;

A w mych oczach noszę grozę wszystkich mąk konania,
A w ustach skowyt tortur.
Jestem na wskroś przerosły korzeniami lasu,
Który dźwigam na bokach na wieczność skazany;

Jestem przekleństwem epoki,
O pomstę wołaniem;

Jestem na wyrok sprawiedliwości cierpliwym czekaniem...
Przeklętym, z wnętrza ziemi wyrzuconym płodem;

Jestem zbrodnią.
Pamięci, której sam pomnikiem staję.

Niech się nie ważą szukać mojego ciała
Ci, którzy widoku upiorów się boją.



Jan Górec – Rosiński

Katyń

W czyje sumienie
Wpisano te groby
Czyje usta
Zakneblowano milczeniem
Czyją pamięć
Zalano wapnem

mordercy w słońcu
niewinni

nam zostało
tylko epitafium

Utwory zaczerpnięto z książki „Katyń w literaturze” opracowanej przez Jerzego R. Krzyżanowskiego.