moje miasteczko

[SzaryWilk]

Witaj Wando,

przyjrzałem się Twojemu wierszałkowi. Ciepło z niego bije, radość... Taka Norwidowska nostalgia - "(...) a do kraju tego, gdze kruszynę chleba z ziemi podnoszą, tęskno mi Panie...(...)
Używasz deminutivów (zdrobnień) - miasteczko, kamieniczki, - to właśnie takie słowa - zdrobniałe, serdeczne, obok pozytywnych emocji "kocham, dumne, piękne, bliskie" - nadają wersom ciepło i taką zwyczajną ludzką radość przekazu, kiedy chce się powiedzieć drugiemu człowiekowi, że właśnie teraz, przed chwilą widziało się coś pięknego i ważnego...

zadroszczę Ci takiego postrzegania świata. Bezpiecznego, otoczonego szalikiem tego co znane, ukochane i bliskie... Po prostu zazdroszczę.

jeśli mógłbym Ci radzić troszeczkę w sprawach technicznych - oczywiście jeśli zechcesz przyjąć te rady, są życzliwe i płyną z serca - zwróć uwagę na nierówną stopę metryczną (to podstawowa miara wiersza, polega na tym, że jeśli sa dobrze rozłożone akcenty i ilość sylab w wersie to wiersz się czyta się lepiej, spokojniej - bardziej płynnie). Widzisz, wiersz biały jest wierszem, w którym najważniejszym elementem jest właśnie rytm. Sposób "opowiadania" treści. Popatrz -
u Ciebie w pierwszym wersie używasz 6 sylab,
w drugim aż 10
trudno Ci utrzymać przez to równy rytm, z właściwie określoną średniówką (to taka pauza intonacyjna - naturalne zatrzymanie się wewnątrz wiersza na nabranie oddechu)
Dlatego wiersz troszeczkę ucieka w kierunku prozy poetyckiej (opowiadania) w którym taka forma jakiej użyłaś jest jak najbardziej poprawna.
czy pozwolisz, że leciuteńko przerobię dwie pierwsze strofki?

moje maleńkie miasteczko
pachnie mi chlebem powszednim
a jego zwyczajne serce
bije na skwerku za oknem

tęsknota wyrasta jak góra
czerwona od maków i myśli
wrzuconych jak ziarno do rzeki
by jutro znów tu powrócić

itp.
to taka najprostrza możliwość wyprostowania formy. Wybacz za ingerencję - ja właśnie tak odbieram Twój wiersz. Tyle z niego bije mądrej dobroci i nadziei. Piękne to, wiesz? Pozdrawiam. R.