Kiedy zmarlas II

[Konrad Drzewiecki]

Kiedy zmarłaś
swe szklane łzy ulewałem przy tobie
zasnęłaś snem wiecznym
nasz płomień zgasł
los zdmuchnął nam go

Ostatnie pożegnanie
ostatnia łza na czole
Drogą potępioną stąpam
już dość…
byle do raju…

Twe imię

tak piękne
dawno, dawno temu…
sercu mojemu bliskie
byłaś moim ósmym cudem świata

niczym płatek śniegu
umknęłaś z dłoni
znikłaś…
struga światła zgasła

Nadziejo…
żegnaj ma najdroższa

[/i].