"Wysyłamy przeciw sobie nasze armie."

[Tiwaz]

Wysyłamy przeciw sobie nasze armie.

Palisady naszych serc zasila kolejny rząd
drewnianych kłód, które lądują nam pod nogami.
Przekorny honor nie pozwala mi spoglądać tam,
gdzie nie dawno razem chodziliśmy alejami.

A przecież ciągnie nas do siebie.
Nie widzisz że,
twe serce nadal jest w potrzebie,
więc obudź się.

Kule i strzały wokół przecinają pustkę tam,
Gdzie nasze serca niegdyś tak mocno się splatały.
Powietrze rzednie gdy samotnie odchodzę w dal.
Dusilem się gdy losy ciebie mnie pozbawiały

A przecież ciągnie nas do siebie.
Nie widzisz że,
me serce nadal jest w potrzebie,
obudzę się.

[tom_70]

Wiersze rymowane są dla mnie archaiczne.
Współcześnie mało kto - potrafi je pisać.
Twój wiersz daje temu przykład

[Teddy]

Z tym rymem to nie koniecznie..., Ale treść ma w sobie coś.

[skrobipiórek]

Ludzie w tej kwestii nie uczynili żadnego postępu, nawet się cofają w rozwoju

[Kacpeeer]

Odejdę tu od treści, bo forma po prostu do treści dojść nie pozwala.
Współczesny język nie jest odpowiedni do pisania luźnych utworów rymowanych, nie mówiąc już o większych uporządkowaniach jak np. w sylabotonikach. Ty poza wstawieniem rymów nie skusiłeś się na żadne inne nadmierne uporządkowanie tekstu, a przecież to jest najistotniejsza część poezji!
Podstawowa zasada: nie rymuj gramatycznie. Nie na tym to wszystko polega, żeby łączyć w pary rzeczowniki z rzeczownikami i czasowniki z czasownikami.
Poczytaj o systemach wersyfikacyjnych, dowiedz się w jaki sposób w wierszu buduje się rytm i tempo, bo to wbrew pozorom podstawa jeśli chodzi o tego typu twórczość.

Praca, praca i jeszcze raz praca! Zachęcam i życzę powodzenia!