***

[lio]

Stoję i płacze
a nawet cofam się
bo przecież nic nie znaczę
w obliczu nieugiętego czasu
w nurcie słonej kropli
Myśli przywołuje
to jakbym w czasie tym wędrował
żegnał się z dawną chwilą
ślepy na nowe przemijanie
Kochać stare wspomnienia
upajać się tym co nadchodzi
śnić i marzyć w czasie niezmierzonym
I czekać, aż nadejdzie
ta ostatnia minuta
w niej wskazówka zastygnie
I już nic nie będzie prócz
stania i płaczu i ciemnych wspomnień
lat dawnych rodzących się
w głowach przyjaciół
Nic innego i nic więcej
i to co pierwsze już minęło
i łzy już tej samej nie ma
Nowe są czasy
nowe zmartwienia
i nurty słone nowe płyną
ze starą troską w spojrzeniu

[tom_70]

Zbyt dosłownie i mizernie pokazałeś tę wyliczankę, refleksję nad katastrofą egzystencjalną jako kat samego siebie, a zarazem własną ofiarę.
Pozdrawiam.