Zadumane Szczęście

[Smok Wawelski]

Najmądrzejsi, najzdolniejsi, spece różnej maści
Biegną jakby na wyścigi prosto ku przepaści
Oślepieni klejnotami, które złudnie świecą
W gęstniejącym mroku świata jak ćmy w otchłań lecą

A szczęście przysiadło z boku i dziwi się szczerze
- Każdy szuka mnie bez przerwy a mało kto bierze
Dziś niemodna jest rodzina lecz kasa, kariera
A gdy wreszcie jest majątek to człowiek umiera
Dlaczego nie widzi innych, za fortuną goni
Przecież Jemu też na starość nikt nie poda dłoni.
Ciągły stres i ta obawa, że się wszystko straci
Ciężkie życie mają biedni tak jak i bogaci
Jeden człowiek na drugiego boczy się i warczy.
Czy ludzkość zostanie z tarczą? czy legnie na tarczy?

[member22]

Dość dobry utwór opisujący ówczesną sytuację gdzie dominuje przede wszystkim owczy pęd za mamoną. To sprawia że młode pokolenie dręczą wszelakie choróbska których początkiem jest niestety ciągły stres. Szybciej się też starzejemy a to nie sprzyja rzeczywiście dobrej kondycji. I, o zgrozo, nie ma jak tego zatrzymać. Bardzo trafna jest też pointa wiersza jako ostrzeżenie dla potomnych. Pozdrawiam