Jednoznacznie negatywny obraz faryzeuszy w Nowym Testamencie spowodował, że w krajach kultury chrześcijańskiej mianem „faryzeusza” przyjęło się określać człowieka fałszywego i obłudnego.
Faryzeuszem określa się tu postawę i przywiązanie do zewnętrznych form i ceremonii religijnych lub postępowanie bez wzięcia pod uwagę wymiaru duchowego; także postawy obłudne i hipokryzję.
Faryzeusze byli członkami stronnictwa, które wierzyło w zmartwychwstanie i przestrzegało tradycji prawnych przypisywanych nie Biblii, lecz „tradycjom ojców”.