Gdy czas minął

A ona czegoś nie ubrała ?
Zapomniała ? Czy już nie chciała ?
Idzie wciąż jakby pustą plażą
Zwrócona hen do morza - twarzą
Gdzie wzrok ginie w wolnym bezkresie
Gdy czegoś szuka - w przeszłość niesie.
Czy parkiem, jesienią aleją
Gdzie szatan z aniołem wciąż grzeją
Alkohol - nasz napój weselny
Co w radość i smutek brzemienny
Woła czy oddala nam dany
Świat w czas nadziejny - czekany.

Jej czas; Cóż - minął ; ten nieoznaczony
Choć nie był dla niej, jakże przesądzony.
Dziś zamiast zbierać owoce miłości
Rozrzuca korale piękna - przeszłości.
Kiedyś zdobiły, wiodły do zenitu
Perły liczone w młodości rozkwitu.
Kapał makijaż pragnieniem urody
By zjadać otwarte chwile pogody.

Dziś biegnie do kościoła pokazać się Bogu
Może wcześniej nie śmiała przekroczyć tu progu
Gdy czuła głód co życie jej barwił, nastrajał
Wskazywał znany pokarm od maja do maja.

Teraz w tamtych starych butach wyzwań bez doznań
Wyspowiadana ; nie słyszy już owych wołań
Podąża w szacie żalu, smutku czy niebytu
Jakby czegoś za dużo ? Ciężko - bez zachwytu.
Nie pragnie nie woła; bardziej jest jakby mała
Bo ona kiedyś ... wiernie, na kogoś ... ... czekała.