Pomnik

Tu krew; Tam łza ; Honor - Pamięć !
Szkieletu Ziemi kawał - Dla idei !
Lecą wióry spod dłuta - Niepotrzebne !
Woła już czyn : Niech będzie chwała !

W miejscu rozpalonym wiarą
Gdy ogniskują się sprzeczne stwierdzenia
Światło faktów staje się tendencji tworem
A splot przemyśleń - Tańczącym chochołem.

Rozważał, dążył, pragnął - Cierpiał !
Jak artysta musi cierpieć !
Być sprawiedliwym, wiernym obiektywem
By zatrzymać natchnienie w pełni wymowy.

Czy wyzbyte nie świecą diamentem ?
Przez pomyłkę rylcem wyjechane
Zdradzieckim przekleństwem siły zwątpienia
Międzyludzkich gwałtów - nieporozumieniach.

Czy statua przyjmie mistrza modlenie ?
Czy widzów w skojarzeń błysku - zwątpienie
I powstała figura martwa zwie się
W dziejowym odradzanie się procesie.

By słowo i czyn stało się kształtem
A kształt pięknem, które winno się podobać.
Przez moc spojrzenia jakie posąg niesie
Które mieści przesłanie, pamięć, wołanie.

Rozkwita kwiat, owoc dojrzewa
Jaśnieje dzieło zapłodnione sztuką
Wyzwala się treść w algorytmie różnień
W żywokształtach celu, przekonaniach woli.[/font]

By wykształt stał się wymową jedną
Choć myśli wciąż w otwartej formule
Niech płynie wierna pieśń w wszechczasie.
I w zalążni się w wolnym ludu zakwasie.