#
Bajka o Ciesi i Wicusiu

Rozdział pierwszy - część pierwsza
.

.
Był sobie paź królowej – przepiękny motylek,
wędrował po swej łączce z kwiatuszka na kwiatek.
Łączka była pod lasem – za ogrodem – w tyle;
który tutaj rósł sobie, i kwitł na dodatek.
.
Więc ten to wędrowniczek o imieniu Wicek
miał przeróżne w wyborze nektarowe smaki.
Rosły bowiem kolorem wabiące wonnice:
budleje, wiciokrzewy, róże czy widlaki.
.
Pod lasem zaś, już bardziej z natury wyrosłe
cieszyły swym kolorem lebiodki, wawrzyny.
Maliny i jeżyny wysoko tu wzrosłe
tłumiły te pomniejsze – gorysze czy kminy.
.
Domek miał niedaleko, pomiędzy marchwiami
które tutaj zakwitły w ogrodzie i łące.
Kryć się też miał gdzie, kiedy promieniami
prażyło nazbyt mocno południowe słońce.
.
I tak – podczas wędrówek – poszukując cieni,
kiedy sfrunął pod liści zieloną borówkę;
chroniąc się przed nadmiarem słonecznych promieni;
spotkał tutaj – na ziemi – zapłakaną mrówkę...

- cdn...
.

.
Z nieskładnych wyrazów przeplatanych łkaniem
dowiedział się motylek historii mróweczki,
która ruszyła w drogę – ciekawa poznaniem
tej czy tamtej, wyrosłej na łące traweczki.
.
I tak wędrując, pewna swojej dorosłości
mróweczka – pośród bliskich Ciesią zwana była
- pobłądziła, bo w swojej zbytniej ciekawości
zapomniała o drodze, którą tu przybyła.
.
Na dodatek deszcz padał – zmył zapachy drogi
którymi mrówki swoje tropy oznaczają.
Więc cóż jej pozostało – dla Ciesi – niebogi;
niż pośród łez potoku pomocy wołając?...
.
A nasz Wicek, motylek ze szlachectwa znany
- to przecież paź królowej, nie zwykłe pacholę -
poprosił, by usiadła pomiędzy skrzydłami
- tak mogła obserwować, co zobaczy w dole.
.
Mróweczka się wdrapała, wygodnie rozsiadła,
motylek zaś przemierzał tereny łączyska.
Ciesia się uchwyciła, aby nie wypadła;
rozglądając się wokół – szukała mrowiska.
.
Wędrowali tak długo, nastała szarówka,
omijając po drodze wszelkie zagrożenia.
Bo to i sam motylek, jak i Ciesia – mrówka
mieli tu sporo wrogów, ich różne wcielenia.
.
Zmuszeni tuż przed nocą zaniechać szukania
mrowiska – domku Ciesi – więc motylek lotnik
postanowił przeczekać z oblotem do rana;
wylądował łagodnie tuż obok paprotki.
.
Zaraz też rozpoczęli poszukiwań jadła;
bo oboje zgłodnieli, krążąc zamaszyście.
Nie mieli z tym trudności, nim nocka zapadła
obficie najedzeni, spoczęli pod liściem.
.
Ciepła noc wnet minęła wraz z słońcem porannym;
oboje wypoczęci, nie wadząc nikomu;
po obfitym śniadaniu, rosą popijanym
rozpoczęli od nowa szukać Ciesi domu.
.
Dużo by opowiadać o wielu przygodach;
kiedy to umykali sprzed dziobu ptaszyska
które nań polowało, lecz tu trzeba dodać
że nasz motylek – lotnik – już swą sławę zyskał.
.
Jako znany w swym kręgu lotnik nad lotniki,
umiał on tak w powietrzu manewrować lotem;
Że przemyślne figury, nawroty, uniki
nie były dlań nowością, żadnym też kłopotem...

- cdn...

*
W poszukiwaniu domku Ciesi nasi przyjaciele;
a więc Wicuś i sama Ciesia mieli przygód kilka.
Wszystkich tu nie opiszę, było ich zbyt wiele
by zmieścić je w tej bajce – zacznę od motylka.
.
Fruwając ponad łąką jak najbliżej ziemi;
by Ciesia mogła dostrzec swój domek z daleka.
Wicuś mógł się tu spotkać z nićmi pajęczymi
zastawianymi tutaj, co w nich pająk czekał.
.

.
Pająki bowiem łapią owady w te sieci;
nie tylko zwykłe muszki, także i motyle.
Jak tylko coś takiego do nich tu przyleci:
już się nie wydostanie, mocna jest na tyle.
.
Wicuś z mróweczką Ciesią na plecach siedzącą
zaplątał się niestety o brzeg takiej sieci…
Byli na szczęście parą dość dużo ważącą;
że sieć ta się zerwała – mogli więc odlecieć.
.
Musieli jednak zaraz lądować na ziemi
bo niteczki z tej sieci skrzydła oplatały
naszego to lotnika. Więc nóżkami swymi
zsuwał je po kolei, aż się pozrywały.
.
Ciesia tymczasem zeszła na ziemię z motylka
aby sobie poszukać jakiejś smacznej trawy.
Tu zaś spoglądał na nią z jakiegoś badylka
mrówkolew. I to nie dla przyjaznej zabawy...
.

.
Spostrzegł to wnet nasz Wicuś, wiedział, co się zdarzy;
właśnie pozbył ze skrzydeł nieprzyjaznej sieci.
Rzucił się na ratunek, skrzydłami po twarzy
mrówkolwa jął okładać – ten musiał odlecieć.
.
Po krótkim odpoczynku od nadmiaru wrażeń
Wicuś wraz z małą Ciesią frunęli nad łąkę
w poszukiwaniu domku - ostrożni dla zdarzeń
które mogły kosztować z ich życiem rozłąkę.
.
Głodna sikorka sobie siedziała na drzewie,
rozglądając się wokół za zdobyczą wszelką.
Bardzo lubi motyle, więc w tej to potrzebie
chciała złowić Wicusia wraz z mrówką niewielką.
.

.
Wicuś w ostatniej chwili dojrzał zagrożenie.
Wykorzystać więc musiał cały kunszt lotnika;
wślizgnął się razem z Ciesią pod jakieś korzenie.
Przeczekali tu razem, aż sikorka znikła.
.
Coś za dużo złych zdarzeń w takim krótkim czasie;
pomyślał wtedy Wicuś – odpocząć chciał chwilę.
I podjeść sobie nieco, by na dalszej trasie
mieć siły do fruwania, jest przecież motylem.
.
Ciesia zeszła na ziemię spod skrzydeł motylka.
Również głodną już była, więc szukała jadła.
Wokół się rozglądając - wystarczyła chwilka
by nie patrząc pod nogi, w jakąś jamkę wpadła...

- cdn...

Przygody Ciesi i Wicusia
rozdział drugi - część druga

.
Tu zaś z głębi swej norki już spoglądał krecik
na smakowity kąsek, co sam się nadarzył.
Poprawił więc na głowie swój czarny berecik,
by zabrać się do jedzenia, o którym to marzył.
.

.
Ostatni to był moment, jak krecika szpony
sięgały po mróweczkę zemdlałą z tej trwogi.
Nadleciał zacny Wicuś – złapał ją zmartwiony
i frunął jak najwyżej, między gęste głogi.
.
Odpoczęli tu chwilkę z Ciesią przerażoną;
aby oprzytomniała po takim zdarzeniu.
Pofrunęli wnet dalej łąką ukwieconą,
nadal szukając domku, teraz już w milczeniu...
.
Tak zeszło popołudnie, zmrok zaczął zapadać,
gdy nagle tuż przed nimi pojawił się gacek.
To nocny jest nietoperz, lecz lubiąc podjadać
potrafi też o zmroku udać się na spacer.
.

.
Jest to smakosz motyli, szczególnie tych nocnych
- ćmami często zwanymi. Nie pogardzi przecież
okazją do schwytania posiłków pomocnych.
Więc Wicuś znów w opałach – tak już jest w tym świecie...
.
Uciekając przed gackiem skrył się w szparę drzewa
- tam chwilkę odsapnęli, napastnik odleciał.
Teraz już nie czekali więcej niż potrzeba;
lecieli wciąż przed siebie i tak dzionek zleciał.
.
Szukając dziś noclegu sfrunęli pod drzewo
- takie już mocno stare, z korą popękaną.
Tu chcieli się rozejrzeć na prawo i lewo
czy nie znaleźć w tych szparach spokoju do rana.
.
Najpierw, że byli głodni – szukali jedzenia,
aby z pustym żołądkiem nie iść spać pod korę.
Wystarczyło Wicusia jednego spojrzenia
by dojrzeć nieszczęście - dobrze - że znów w porę.
.

.
Dwa dzięcioły, kłócące się tutaj pod drzewem
wielkimi są – od zawsze – mrówek smakoszami.
Więc Ciesia wraz z Wicusiem musieli w potrzebie
uciekać, ukrywając pomiędzy trawami.
.
Wreszcie Ciesia wyczuła zapach jej znajomy
podwórza swojego, przy domku w mrowisku.
Więc zaraz lądowali, uściski, ukłony
oraz podziękowania dla Wicka od wszystkich.
.
A Ciesia – jak to dziecko – znowu popłakała
gdy przyszło się wnet żegnać z Wicusiem motylem.
Czuła bowiem, że mocno już się przywiązała
do tego przyjaciela, spędzając z nim chwile.
.
Sam Wicek też nie spojrzał nawet przez swe ramię,
gdy odlatywał od nich – a przyjaciół nowych.
Nie chciał by ci widzieli, że to samo znamię
i w jego oczach widać - płakać był gotowy...
.
Obiecywał więc wszystkim, przy swym pożegnaniu;
że kiedyś znów odwiedzi znajome mrowisko.
Czy tak się stanie, nie wiem. W moim rozeznaniu
możliwym jest to faktem – przyjaźń znaczy wszystko...

- cdn...

Przygody Ciesi i Wicusia
(rozdział drugi - część trzecia)

*
Za jakiś czas oboje podrośli dość znacznie
- Wicuś już doświadczony swymi wędrówkami
zmężniał, nabrał rozumu – nadal jadał smacznie,
więc i sił mu przybyło - zadziwiał lotami.
.

.
Postanowił odwiedzić mrowisko znajome.
Długo nie musiał szukać, było całkiem blisko.
Lądując, wnet zobaczył orszaki ruchome
krążące wokół tronu, tworzące kolisko.
.
Na tronie zaś widocznym z daleka na wzgórku
siedziała Ona – Ciesia – Jej pokłony słano.
Wicuś się zmartwił, speszył, bo w swoim mundurku
wyglądał teraz przy Niej, jak giermek ułanów.
.
Nie wiedział więc co począć, tak był tym zmieszany;
już miał wracać z powrotem w kwiatki kolorowe.
Lecz i jego dostrzegli, został rozpoznany
jako wybawca Ciesi, teraz ich królowej.
.
Co tam się działo – rety – opisać nie zdołam
bo by mi słów zabrakło, a i gardło ściska.
Zaraz więc go wniesiono do owego koła
obok tronu królowej, tak już całkiem blisko.
.
Ciesia z początku zbladła, płyną łzy radości;
taka tym to spotkaniem była poruszona.
Dalej było cudownie, bo już mieli gości
na swoje weselisko - jako mąż i żona...



cdn - z rozdziałem trzecim WESELISKO

Zleciało się motylków z całej okolicy
gdzieś około tysiąca – któż policzyć zdoła.
Kolorowo przybranych, by w mrówek stolicy
pokazać się najlepiej, jak Wicek przywoła.
.

.
Mrówek było tak wiele, że nikt ich nie zliczył,
bo prócz poddanych Ciesi, jako już królowej;
przybyło mnóstwo poselstw z całej okolicy.
Co przynależy przecież w gestii honorowej.
.
W czasie ich weseliska nikt nie śmiał polować
na biesiadników tutaj zgromadzonych tłumnie.
Takie są prawa lasu, których to dochować
należy się każdemu – kto żyje rozumnie.
.
Kapela przedniej marki przygrywała gościom;
w kolorowym tańcu mrówki i motyle.
Liczne cykady dźwięcznie swą melodyjnością
kilku konikom polnym wtórowały mile.
.
Były również toasty nektarem spełniane,
o który się postarała motyli gromada.
Przysmaków pełne stoły; półmiski przybrane
płatkami kwiatów polnych – bo tak tu wypada.
.
Pszczółka Maja wraz z Guciem również przyfrunęli,
zwabieni odgłosami przecudnej zabawy.
Bardzo ich też serdecznie wszyscy tu przyjęli,
więc Gucio z apetytem wziął się za potrawy
.

.
Również i orszak Smerfów – żyjątek niebieskich
przywędrował w te strony; zaproszeni byli.
Na czela Papa Smerf z pokłonem królewskim
złożył dary przed Ciesią i Królem Motyli.
.

.
Zapomniałem Wam dodać, że Wicuś był księciem
w swoim rodzie motylim. Od pewnego czasu
piastował urząd Króla, bo wraz z zaginięciem
właściwego monarchy, był nim według zasług.
.
Blisko, tuż za Smerfami Gargamel podążał;
lecz że nie był proszony, pozostawał z boku.
Wreszcie go sam Król Wicuś za krzakami dojrzał
i poprosił do środka, by dotrzymał kroku.
.
Weselisko trwało dni kilka bez przerwy;
goście, chociaż zmęczeni, zachwyceni bardzo.
Nawet Gargamelowi przeszły w kąt gdzieś nerwy;
które zapewne kiedyś znowu się przydadzą.
.

.
Pożegnajmy więc wspólnie tą zacną kompanię,
wszystkich gości weselnych, no i gospodarzy.
Kiedyś tu powrócimy, bo w moim mniemaniu
warto być wśród przyjaciół. Tak i tu się zdarzy...

- cdn...

Wiciesia
rozdział czwarty
(nazwa nowo powstającego królestwa od imion Wicuś i Ciesia)

.
Po tym już opisanym, słynnym weselisku
przyszedł czas na budowę pałacu nowego.
Który byłby zaczątkiem przyszłego królestwa
zwanego Wiciesią - przez nich zakładanego.
.
Pałac ten musiał spełnić wymogi mieszkańców;
wśród których Wicuś przecież swoim wzrostem słynął.
No i dla mrówek Ciesi być bardzo przyjaznym,
aby ich sposób życia tutaj nie zaginął.
.
Najpierw szukano miejsca – tu Wicuś z majstrami
sam oblatywał wokół okoliczne ziemie.
Aby znaleźć przyjazne dla obu gatunków;
mrówek tu biegających – i motyli plemię.
.

.
Wybór padł na pagórek – przy samym ogrodzie;
niedaleko tu przecież do kwiatów i lasu.
Pod rozłożystą lipą, miododajnym drzewem
chroniącym ich przed słońcem i deszczem zawczasu.
.
Uczestniczył tu cały ród smerfów w budowie;
pośród nich było wielu świetnych budowniczych.
Papa Smerf projektował pałacowe cuda;
od przepięknych zamków nie różniące się niczym.
.

.
Pszczółka Maja wraz z Guciem również pomagali;
z koleżankami znosząc wosku potrzebnego.
Którym właśnie zlepiano różne elementy
przy budowie ścian, stropu czy dachu samego.
.

.
Zakończono budowę w bardzo szybkim czasie;
to nie znaczy, że coś tu niedbale robiono.
Po prostu mistrz nad mistrze – Papa Smerf tu rządził;
pod jego kierownictwem życzenia spełniano.
.
Pałac ten miał pokoi, ile dni jest w roku;
każdy z nazwą motyli lub mrówczej gromady.
Ze względu na rozmiary znamienitych gości;
a nie dla stanowienia jakiejś złej zasady.
.

.
Również podziemia zamku obszernymi były;
co dla mrówek z rodziny Ciesi krasnolicej
stanowiło podstawę życiową gatunku.
By mogły tu zamieszkać w swej nowej stolicy.
.
Pałac więc urządzono według gustu Ciesi
do której się garnęły wszystkie inne mrówki.
Wicuś – jak mógł pomagał w upiększaniu zamku
Nie szczędząc przy tym złota, czy srebrnej gotówki.
.
Wydano też przyjęcie – huczne jak wesele
dla budowniczych tego cudnego zamczyska.
A już podczas budowy odwiedzano miejsce;
no i tym to sposobem swoje miano zyskał.
.
Sława ta jeszcze miała wzrosnąć z biegiem czasu;
lecz o tym Wam opowiem w następnym rozdziale.
Będą się działy rzeczy – może nie dopowiem;
abyście mnie odwiedzali i częściej i stale.



- cdn...

Wojenka
(rozdział V - część pierwsza)

.
Miło, no i spokojnie żyło się w Pałacu;
stolicy już królestwa – Wiciesią zwanego.
Dopóki nie dotarła wieść przerażająca;
w okolicy się dzieje coś niepokojącego.
.
Zastępy amazonek – mrówek rudobarwnych
maszerowały, siejąc po drodze zniszczenia.
Szły w stronę tegoż zamku Ciesi i Wicusia;
zaspokoić swe żądze zawładnięciem mienia.
.

.
Była to armia mrówek, największa w tym czasie;
niepokonana w bojach od paru pokoleń.
Przyspieszono więc gwałtem szykować obronę
swojego tu zamczyska – wezwano do zbrojeń.
.
Wysłano również gońców do przyjaznych rodów;
zarówno swoich – mrówczych, motylich i innych.
Które to dla przyjaźni przybędą zapewne
odpierać wrogą armię w pomocy niewinnym.
.

.
Pierwszy tu na ratunek pospieszył Smerf Papa
wraz z zastępami smerfnych zbrojarzy – strategów.
Rozmieszczono wśród murów, na wyższych krużgankach
armaty miotające do wrogich szeregów.
.
Miotać tu należało nasionami roślin;
których zapachy czasem i mrówki uduszą.
A więc macierzanką, lawendą, kocimiętą,
wrotyczem, bylicą, kminkiem czy pietruszką.
.
Lecz kto miał zaopatrzyć w zapasy tych nasion
magazyny zbrojowni pałacu mrówczego?.
Również tutejsze mrówki były uczulone
na zapach owych roślin – dla nich też coś złego...

- cdn...

Wojenka
(rozdział V - część druga)

.
Pomocną okazała się rodzinka Mai;
która to razem z Guciem i koleżankami
nadleciała z pomocą. Ruszyły więc żwawo
zwinne pszczółki, przynosząc nasiona wiadrami.
.

.
Z nich to smerfni zbrojmistrze lepili naboje
klejone pszczelim woskiem, też od pszczół im danym.
Mrówki będąc z daleka od tych to zapachów
zajęły się wzmacnianiem murów przeglądanych.
.
Motyle też ochoczo zgłosiły gotowość
do wszelkiej tu pomocy – czyniły, co mogły.
Nosiły więc w powietrzu materiał potrzebny
dla wzmocnienia obrony – szkodom zapobiegły.
.

.
Atak nastąpił nocą, jeszcze przed porankiem;
wtedy to napastnicy pewni zaskoczenia
mieszkańców pałacu pogrążonych we śnie
- teraz nie mogli ukryć swojego zdziwienia…
.
Przywitał ich blask świateł tuż ponad głowami;
robaczki świętojańskie tak to uczyniły.
Przychodząc z pomocą dla obsługi armat;
żeby ci mogli dostrzec, dokąd z nich strzeliły.
.
Hufiec pszczółek natomiast niósł w swoich ramionach
pociski z nasion, o których wspomniałem powyżej.
Zrzucał je między szeregi armii amazonek;
te zaś wiały czym prędzej – oby jak najchyżej.
.
Tam gdzie światełka robaczków już nie dosięgały
zjawiły się ćmy nocne – też przecież motyle.
Siejąc popłoch w szeregach tysięcy najeźdźców;
zrzucając im na głowy nasiona co chwilę.
.
W tym to wielkim popłochu wśród najeźdźców armii
wydarzyła się akcja o wielkim znaczeniu.
Oto Król Wicuś Pierwszy – bo tak go już zwano,
porwał z samego środka Królową w milczeniu.
.
Amazonki już teraz bez przywódczyni;
czyli Królowej Wrednej – takie imię miała.
Musiały się wycofać – przyrzec uroczyście
że więcej tu nie przyjdą. Wredna podpisała...
.
Zakończono więc szybko tą groźną wojenkę
przy pomocy przyjaciół - wspólnymi siłami.
Bo takie też działania przeciwko nieszczęściom
owocują dla wszystkich zawsze nagrodami.
.
Jako pierwsi od wieków potrafili przemóc
niepokonaną dotąd armię amazonek.
Sława ich się rozniosła hen – bardzo daleko.
Amazonki odeszły, nim nastąpił dzionek...



- cdn...

.
Pani Mrówka (powyżej) – Królowa Marcysia;
Mama Ciesi, a babcia Wiesi – swojej wnuczki.
Też może mieć w tej bajce coś do powiedzenia.
Oby nic zgryźliwego – jakieś znów nauczki…
.
Pani Marcysia – mama – poprzedniczka Ciesi
na królewskim tronie była ciut zrzędliwa.
Bardzo zaś przywiązana do swego mrowiska;
nie chciała do pałacu – sprawa kłopotliwa.
.
Musiano do pomocy w jej codziennym życiu
przydzielić grupę mrówek, jej służebnic dawnych.
Aby w starym mrowisku nadal żyła godnie;
było to sto mróweczek nadzwyczajnie sprawnych.
.
Przyszło im nadal służyć swej byłej królowej
by mogła czuć się dobrze, jak za dawnych czasów.
Często musiały chodzić po świeże przysmaki
dróżką obok pałacu, do bliskiego lasu.
.
Zachodziły po drodze z wizytą do Ciesi,
z którą przecież kiedyś się razem bawiły.
Ona je też lubiła, więc z wielką radością
cieszyła się z tych wizyt, gdy tutaj gościły.
.




- cdn...

Rodzina
rozdział VI - część 2

.
Wicuś nie co dzień bywał w ich wspólnym pałacu;
przecież królował także w motylkowym świecie.
Chciał się zrzec tych zaszczytów by zamieszkać stale
razem ze swoją Ciesią – jako żoną przecież.
.
Nie bardzo jednak miał kto zastąpić Wicusia
w roli Króla Motylków, jego brat zbyt młody.
Więc musiał jakoś godzić swoje obowiązki
żeby tam – no i tutaj – nie narobić szkody.
.
Jak wspominałem wcześniej, na poprzednich stronach;
Król Motyli a tato Wicusia zaginął.
Szukano wszędzie wokół – bezskutecznie jednak;
Wicuś wciąż żył nadzieją, i jakiś czas minął...
.
Aż kiedyś przybył goniec do Wiciesi zamku,
gdzie właśnie Wicuś mieszkał razem z swoją żoną;
że powrócił Król Stary do ich Motylkowa,
by Wicuś tam się zjawił wraz z jego koroną.
.
Wicuś w te pędy pomknął ku swojemu Ojcu;
Królowi Motylkowa razem też i z Ciesią.
Tkliwości było wiele przy owym spotkaniu;
płaczą z radości wszyscy – mimo że się cieszą.
.

.
Król Motyl nie był jeszcze nader stary wiekiem;
długie włosy na głowie dodawały blasku.
Opowiedział o swojej przygodzie dziejowej;
kiedy to oto nagle znalazł się w potrzasku...



- cdn...

Rodzina
rozdział VI - część 3

.
Wpadł w sieć zastawioną przez złego pająka
i tylko może temu życie swe zawdzięczać;
że był królem motyli – po to go więziono,
bo za wyjście na wolność opłatą zaręczał.
.
Pająk nie mógł wymyślić – jakim to sposobem
wyłudzić ma zapłatę za Króla uwolnienie.
Musiał też karmić godnie – co nie było proste
- Królowi Motyli obce pajęcze jedzenie.
.
Obaj zatem myśleli – zgoła o czym innym;
pająk bowiem o złocie – Król zaś o wolności.
Pająk był nazbyt chciwy, a nasz Król Motyli
zasłynął w okolicy ze swojej mądrości.
.
Król więc zaproponował – by pająk niecnota
uwiązał go do nici swojej pajęczyny.
Wtedy sam sobie będzie szukał pożywienia
- pająk więc na to przystał, z tej samej przyczyny.
.

.
Nić co dzień musiała być o wiele dłuższą;
żeby móc wyszukiwać nowe pożywienie.
I w tym upatrywał więziony Król szansy,
na jak najszybsze swoje z więzów uwolnienie.
.
Pewnego razu – podczas, gdy szukał jedzenia;
spotkał się oko w oko z swoim przyjacielem
- żuczkiem o mocnych szczękach – przegryzienie nici
sprawiło mu kłopotu naprawdę niewiele.
.
Zanim się pająk spostrzegł – Król Motyl odfrunął,
pomachał mu z daleka jeszcze skrzydełkami
i powrócił do domu, gdzie mało kto wierzył
że znajdzie się nagle żywy – tu – pomiędzy nimi.
.

.
Teraz uszczęśliwieni, z królewską obstawą
odwiedzili wspólnie Marcysię – mamę Ciesi.
By ją powiadomić o czymś to – zupełnie nowym;
niedługim przyjściu na świat swej córeczki Wiesi.



- cdn...

Rodzina
rozdział VI - część 4

.
Marcysia tą nowiną nad wyraz przejęta;
i tym, że babcią zostanie zapewne już wkrótce,
postanowiła przenieść się do ich pałacu,
by móc tu ofiarować opiekę swej wnuczce.
.
Przenosiny odbyły się wnet bardzo sprawnie;
przy udziale młodzieży motylkowych gości.
Którzy bardzo ochoczo przenosili rzeczy
w powietrzu i szybciutko – tak było najprościej.
.
Przy tej okazji zawarto wiele znajomości
lub odnowiono stare – wspominając wesele.
Ni z tego, ni z owego – powstawały pary
z mrówek no i motylków – a było ich wiele.
.
I tak oto małżeństwo Ciesi i Wicusia
przypieczętowane wkrótce przez córeczkę Wiesię;
dało początek gatunkowi owadów nowemu.
O czym ja tu Wam bajam – w bajki interesie.
.

.
Powstało wiele małżeństw motylkomrówkowych;
no i jak to od zawsze jest porządkiem rzeczy.
Rodziły się wciąż nowe mrówczątkomotylki.
Kto nie widział – niech słucha – a mnie niech nie przeczy.
.
Żyje gdzieś pośród kwiatów na szerokim świecie
rodzina motylkomrówek – z natury prześliczna.
Tutaj ich nie szukajcie – pewnie nie znajdziecie
bo jest ich jeszcze mało – gromadka nieliczna.
.
Pewnie i Wiesia kiedyś zostanie królową
pośród nowego gatunku mrówko motylkowych.
Czy zdążę to opisać – nie wiem – jeśli spotkam
ich gdzieś na swojej drodze – to się zastanowię...
.
K O N I E C
.

Podwórko, na którym Reksio miał swój własny domek,
zamieszkiwało także wiele innych stworzeń.
Pomiędzy nimi codziennie przechadzał się Romek,
karmiąc i doglądając - sypał ptakom zboże.
.
Reksio miał swoją miskę której to pilnował;
zbyt wielu tu chętnych, co chciało podkradać
jego przecież jedzenie. Takim nie darował
goniąc z głośnym szczekaniem. Bały się tu siadać
wrony, kruki czy kawki z pobliskiego lasu.
.
Jedna taka usiadła. Lecz Reksio zawczasu
rzucił się do ataku na owo ptaszysko.
Gonił i szczekał, lecz pomimo wszystko
wrona skradła mu kość ... Był to kawał gnata,
więc ciężar nie pozwolił wyżej płotu latać ...
~
I tym to sposobem skrzydełko złamała...
Tutaj się więc historia rozpoczyna cała
chwaląca honor Reksia i przymioty jego.
~
Podjął się wnet czynności lekarza ptasiego,
od pomocy tej wronie, co mu kość ukradła.
Reksio grzecznie poprosił, by sobie usiadła
gdy tymczasem sam poszedł do Romka po leki.
.
Romek miał zawsze w domu zapasy z apteki
na wszelki to wypadek. Tu bez zbędnych gadek
dał Reksiowi co trzeba wraz z praktyczną radą;
aby podał lekarstwo na uspokojenie.
.
Ono się okazało w jak najwyższej cenie,
bo wrona ze strachu już po prostu mdlała.
Bo jako złodziejka, tak sobie myślała,
że Reksio zaraz ją tu "na amen" uśmierci.
.
Reksio nakazał, by przestała się wiercić
a pozwoliła sobie uratować skrzydło.
Wtarł w bolące miejsce jakieś smarowidło
i usztywnił bandażem. Tak, jak na obrazku.
.
Od tego to to czasu nie słychać już wrzasku
szczekania reksiowego. Bo wnet wszystkie ptaki
wiedziały, że ów Reksio, to nie byle jaki
szarobury kundelek, jakich wokół wielu.
.
Jedna z wron wprost krakała - mój Ty przyjacielu ...
.

Mruczuś i Pimpuś
.

...
BOJĘ SIĘ ...
.
Zgasło w przedpokoju światło,
wszyscy spać się położyli;
ja nie zaznam dziś spokoju,
no i słyszę już po chwili ...
.
... puk, puk, puk – ktoś w szybę stuka;
co daje mi do myślenia
że to pewnie ''duszki domu''
- niegdysiejsze pokolenia …
.
... trzask, trzask, trzask – podłoga trzeszczy
- to ktoś tu się do mnie skrada;
ja dostaję zimnych dreszczy,
no a krzyczeć nie wypada …
.
Mają przecież mnie za zucha
wszyscy starsi domownicy,
więc byłaby dla mnie ''skucha''
gdybym wrzeszczał po próżnicy …
.
Przydałby mi się przyjaciel;
jakiś psiaczek - ot - nieduży,
spałby ze mną na kanapie
- strach by snu już mi nie zburzył.
.
Mamo, tato – kupcie pieska,
bo samemu spać zbyt straszno;
słychać jakieś dziwne głosy
gdy tylko światła pogasną …
...

- przetrwać zimę, czyli przyjacielska pomoc



~
Jeziora skute lodem, tak więc ptaki wodne
nie mają dostępu do pokarmu swego.
Głodują zatem srogo, czekając pomocy,
wierząc, że ktoś podrzuci im coś pożywnego.

~~
Gdy jesteś zimą w parku, na spacerze z mamą,
możesz często zobaczyć, jak kaczki zgłodniałe
biegną Tobie naprzeciw - mając tą nadzieję,
że wspomożesz je chlebem - dlatego tak śmiałe.

~~~
Dokarmianie ptaków ma swoje zasady;
by nigdy to nie było jedzenie solone.
Nie może nim być również spleśniałe pieczywo
ani tłuszcz zjełczały, czy ziarno zmoczone.

~~~~
Przestrzegajmy zatem tych zasad żywienia,
bo ptaki wszystko zjedzą – a potem chorują.
Latem nie dokarmiajmy, by ich nie oduczyć
samodzielnego życia. Czego potrzebują ...

*