kropla deszczu
ja ostania łza topniejącej jesieni
spłynęła po zamkniętej powiece liścia
mieniąc się
nieba sakralnym błękitem
i tęczy
zaledwie wspomnieniem
na krawędzi czasu
jak okruch rosy, samotnie zawisła
gdzieś
pomiędzy jaskrawym świtem
a nocy
spłowiałym cieniem
urzeczona światem
szczęściem beztroskim rozbłysła
żyjąc tak radośnie przez chwilę
nim słońce
nie przeszyło jej na wskroś
swym zbłąkanym promieniem
strącając wprost
w tą nigdy nienasyconą mogiłę
zawsze spragnioną ziemię