leniwym nurtem Acherontu
spływają miriady strąconych gwiazd
po jednej
za każde wyszeptane życzenie
jak zmarznięte nenufary
suną spowite mgieł osobliwych
starożytnym cieniem
tracąc na zawsze, swój nieziemski blask
opłakują pisany im los
unosząc lament swój, w nieznaną dal
i firmamentu
jakżeż bolesne dlań wspomnienie
w zimnych objęciach tej posępnej rzeki
pełnej cierpienia i łez palących żarem
stały się
dla duchów ubogich i kalekich
zupełnie przypadkowym, niebios darem
i kiedy zgasną już
i ostania z gwiazd już skona
przypadną zmarłym w udziale
po jednej
dla każdej z potępionych dusz
jako ofiara
dla złowrogiego Charona