zimny deszcz
myśli wieczorną mych zadumą
i wiatru przenikliwym skowytem
na krople nut rozpisany
w ramiona szyb okiennych
jesiennym adagio sfrunął
wsiąkając we mnie
swym melancholijnym zachwytem
ulicznej latarni
o świt, próżnym wołaniem
i gromadą dzikich cieni
swawolnym tańcem opętanych
zmęczenie
jak pielgrzym utrudzony w drodze
przysiadło ociężale
na powiek mych kurtynie
zaś niebios, anielski posłaniec
okrył mnie
atłasowym snu woalem
czekając
aż w bezkresnym, miraży oceanie
świadomość ma
bez reszty się rozpłynie
jednak
nie ujrzałem oto magicznych krain
których piękno, serce zawsze porusza
nie wyszła mi też naprzeciw
zmysłowa bogini
ani nimfa złotowłosa
bowiem
miast podziwiać dzieła i cuda
co wyszły spod ręki Morfeusza
dane mi było spojrzeć
w ponure oblicze Tanatosa