Ostrza

Wzniesione ponad głowy
Goreją płomieniami
Purpury wyrwanej spod skór
Na rękojeściach dłonie
Zastygłe koszmarami
Budują posępny mur
Zapamiętale ryczą
Gniewem rozdarte gardła
Żądają by im dać
Pieniądze oraz władzę
I porządnego jadła
Nie ważne czy nas stać

Oczy zarosły bielmem
Przeklętej poprawności
A ostrza zżera rdza
Strach ma być wymazany
Masz nurzać się w radości
Zapomnij, że to gra
Jedyny twój ratunek
Gdy poddasz się kontroli
I zamkniesz na klucz drzwi
Możesz żywić nadzieję
Że pan w końcu pozwoli
Żyć tak jak ci się śni

Wzniesione ponad głowy
Ostrza bieleją w świetle
Pogromu nadszedł czas
Choć tacy bogobojni
Wszyscy skończymy w piekle
Nic nie uchroni nas
Szkoda tylko, że ślepi
Nie dostrzegamy tego
Co dziś zabija cię
Czychającego w cieniu
Niepoznanego złego
Który z nas śmieje się